Belka gerberowska (Gerbera) to belka ciągła z przegubami, którą wynalazł niemiecki inżynier, konstruktor budowlany Heinrich Gerber w 1866 r.
Przeguby wprowadza się w miejscach, w których momenty zginające zbliżone są do zera, czyli najczęściej w 1/3-1/5 rozpiętości przęsła, aby nie wpływać na zmianę sił wewnętrznych. Dzięki temu belki ciągłe można podzielić na krótsze odcinki, co upraszcza obliczenia statyczne oraz wykonanie konstrukcji.
Najpierw stosowano to rozwiązanie w mostach, ale obecnie można je spotkać również w innych konstrukcjach: drewnianych, stalowych i żelbetowych.
W miejscu przegubu można jednocześnie realizować dylatację lub kompensację na odkształcenia termiczne.
