Wiemy już jakie są dopuszczalne wartości zarysowania ścian i stropów, ale jak je zmierzyć?
Najprostszym i najczęściej stosowanym sposobem pomiaru zarysowania jest badanie nieuzbrojonym okiem przy zastosowaniu szczelinomierzy kartowych. Są to kartoniki papierowe lub przezroczyste, plastikowe karty z nadrukowanymi kreskami o różnej grubości.
Wzornik przykłada się prostopadle do rysy lub pęknięcia i porównuje szerokość rozwarcia z kreską o znanej grubości. Najczęściej szczelinomierze mają podziałkę z dokładnością do 0.1 mm.
Powyższa metoda jest obarczona stosunkowo dużym błędem, jednak dla większości przypadków takie oszacowanie jest wystarczające do oceny konstrukcji.
Jeżeli zarysowanie ma rozkruszoną zewnętrzną strefę, pomiar przy użyciu wzornika może być utrudnione. Wtedy stosuje się szczelinomierze listkowe lub szpilkowe, które wprowadza się w głąb szczeliny w celu oszacowania rozwarcia.
Do bardziej precyzyjnego badania zarysowań można stosować lupy i mikroskopy piórowe. Natomiast gdy odległość od badanej powierzchni jest duża, konieczne są lornetki o odpowiednim powiększeniu.
Pomiar maksymalnego zarysowania to jednak nie jest kompletna informacja pozwalająca na ustalenie przyczyn powstania uszkodzeń. Ważny jest również przebieg rys, ich długość i kierunek rozszerzania się. Poza tym należy ustalić czy rysy są ustabilizowane oraz czy mają tendencję do powiększania się. Ale to już temat na oddzielny post.
